Ewig…ewig…ewig.
Zo eindigt het laatste lied ‘der Abschied’ van het symfonisch liederencyclus das Lied der Erde.
Mahler schreef over deze compositie dat het wellicht het persoonlijkste was dat hij tot dan toe had gemaakt. Zijn dood was aankomende. Nergens in andere composities van Mahler zijn de bitterheid van het sterven en de mooie zaken van het leven samen in een muziekstuk verweven. Mahler putte nieuwe vreugde uit de schoonheid van de natuur.
6 Schitterende liederen in harmonie met karakteristiek Mahleriaanse symfonische begeleiding.
De titels van de liederen zeggen alles: Das Trinklied, Der Einsame im Herbst, Von der Schonheit. Met als grote finale het ruim een half uur durende “der Abschied”
Mahler hield van wandelen. Hij vond rust en inspiratie in de natuur.
In zijn laatste lied der Abschied is de weg te volgen van het aardse naar het eeuwige.
Dit heeft hij op zo'n mooie, hartverscheurende wijze gecomponeerd dat ik keer op keer gehypnotiseerd wordt door deze kompositie..
De tekst is geheel verbonden aan de natuur en het zoeken naar de eeuwige rust.
“ich suche Ruhe fur mein einsam Herz”
die liebe Erde alluberall bluht auf
im lenze und grunt aufs neu
Alluberall und ewig blauen
licht die fernen
Ewig…….ewig…….ewig
De laatste woorden van de alt ewig ewig herhalen zich enkele keren en sterft langzaam weg in een nauwelijks hoorbare zucht.
In 1908 komponeerde hij deze liederncyclus. De laatste jaren van zijn leven heeft hij nog keihard gewerkt aan zijn negende en tiende symfonie. Ook heeft hij in Amerika
nog een groot aantal koncerten gedirigeerd. Toen kon hij niet meer. Hij is naar Parijs vervoerd naar een specialist. Daar bleek al dat zijn situatie hopeloos was. Daaropvolgend is hij naar Wenen vervoerd. Een longontsteking werd hem fataal o 18 mei 1911.
Op zijn uitdrukkelijjk verzoek werd hij zonder muziek en toespraken begraven.
das Lied der Erde met als hoogtepunt der Abschied. Ga tussen je speakers zitten en laat je helemaal meevoeren met deze fantastische kompositie.
Henke