Mewton wood was mijn eerste inspiratie,toen ik begon te luisteren naar pianoconcerten(half jaren 50)
Half jaren 50 verraadt misschien,dat de opnamen,waarnaar ik luisterde,van de MMS label waren.
Mijn eerste confrontatie was het eerste piano concert van Tschaikowsky.Daar wist hij wel mee om te gaan,zij het,dat hij
niet vies was van onorthodoxe vrijheden.(in het middendeel ipv staccato voorgeschreven,fortissimo met pedaal gebruikend)
In het eerste deel was hij nogal nonchalant met dubbeloktaven,maar het geheel dwong toch een groot respect af.
Over zijn uitvoering van Schumann's pianoconcert,flinke tempi in de cadens van het eerste deel,het laatste deel was
nogal onrustig,en,waar accenten werden verlangd,daar bleken ze nauwelijks te zijn.
Betreffende zijn pianoconcert van Chopin op 11,een markante uitvoering,ook vaak een over de dingen heenspelen in het
eerste deel,maar,oooh,wat een brilliant rondo!!!!!Daar konden velen een puntje aan zuigen!
Ook het concert op 21 heb ik nog,maar daar is niet zoveel over te zeggen.
Was het niet Tchaikowski's Allegro de Concert(ook op een MMS 25 cm LP,waar hij liet zien,dat hij toch wel degelijk
dubbeloktavenpassages kon spelen?Waarom niet in Tschaikowski eerste concert?
Laten we nu eens balans opmaken over zijn(helaas)korte carriere:
Mewton Wood was een pianist met grote capaciteiten,maar,maakte hij elk werk,wat hij op de plaat zette,wel terdege af?
Ik had altijd de indruk,dat hij veel teveel bij de kop pakte om zoveel mogelijk te “produceren”.